Wederom voor de fanatiekeling veul tekst, maar LET OP! De volgende tekst is puur voor mezelf geschreven als dagboek en is ongecensureerd en kan sporen van discriminatie/andere spottelijke tekst bevatten.

15 januari begon mijn 54 urige treinreis van Irkutsk naar Yekaterinenburg.
Deze keer deelde ik mijn compartiment met een 30-jarige Rus die een klein beetje engels kon en Google translate op zijn Iphone 2g had. We praten zover als kon en speelde een Russisch kaartspel. Maar het echte feest begon pas toen het eten aanbod kwam. Russen zijn koningen in eten, praten en drinken ( louter samogon en wodka ). Hij deelde al zijn eten en het was goed! Ik houd niet van half werk en zo ook niet bij de drank, dus ipv slappe vodka gingen we aan de Samogon (50%). Na samen een dik half litertje weggetikt en 3 liter bier begon die toch wel redelijk hard aan te slaan.
Het was tijd om te gaan slapen, maar de trein vloog alle kanten op telkens wanneer ik mijn ogen dicht deed. Dus een klein plakkaatje in het toilet en water deed wonderen:D.

Dag 2 treinen
Mijn maat werkt gewisseld voor een 50-jarige Rus die 0 engels sprak zonder Google translate. Het begin was weer een beetje awkward, maar toen begon het feest weer: het eten kwam op tafel en hij deed een gebaar naar zijn keel en gebaarde klein met zijn vingers. Ik deed net of ik het
niet begreep maar wist natuurlijk wel wat het betekende: vodka! Na 2 shotjes hield ik het wel voor gezien aangezien mijn staat van leven de dag ervoor. Wederom lekker genoten van zijn eten, ik had geen alcohol en alleen instant noodles en wat kaas dus kon niet veel delen.
Mijn mede passagier heeft die avond zo ongeveer de hele 2de fles wodka nog achterover getikt en toen was het tijd om te slapen.

Waar we gisteren eindigden begonnen we deze ochtend weer: ontbijt met wodka. Ik kon het natuurlijk niet blijven afslaan, dus ik shotte maar even mee om de fles op te maken. De teller stond nu op 1 liter in 22 uur. Waarvan mijn bijdrage maar 100 ml was. Plus 1 litertje bier, maar dat gaat niet zo rap.

Om 22:05 kwamen we aan op het station, mijn reisgenoot probeerde me te helpen in het Russisch om vervoer naar het hostel te regelen. Dit lukt hem half en met mijn Russisch skills werd het een succes. Aangekomen in de metro wilde ik mezelf helpen, de weg vinden als een echte ex-scout kan natuurlijk niet moeilijk zijn, maar ik kreeg hier de kans niet voor. Van alle kanten kwamen mensen en securities en uiteindelijk pakte een meisje de verkeerde metro om mij de weg te wijzen en me tot het hostel te brengen.
Ze kwam uit Kazachstan en wilde haar engels verbeteren, dus we hebben veel gekletst. Onderweg zei mijn instinct dat we een andere weg moest lopen, maar ze dacht van niet en ik wilde niet onbeleefd zijn dus volgde maar. Ze vroeg om hulp onderweg en mensen met een ipad zochten de route op, de route die in mijn hoofd zat van te voren;). Daarna vroeg ze aan een drietal nog een keer de route en zij liepen ook met me mee, wat een ontvangst hier!! Aangekomen bij het hostel was het afscheid een beetje abrupt helaas, maar ik was er in ieder geval.